Puno ligt op een hoogte van 3.800 m. De eerste dag doen wij het rustig aan, want het hoogteverschil voelen wij goed, ook al komen wij van Arequipa dat op meer dan 2.000 meter hoogte ligt. Voor het eerst deze reis nemen wij het medicijn “Diamox”, ter bescherming tegen hoogteziekte. Mirador “Puma Uta” In het hotel bellen ze een radiotaxi. Deze brengt ons voor 3O sol naar de mirador, waar hij dan een half uur wacht en ons dan terug naar het centrum brengt. Op dit uitkijkpunt is er een reusachtige afgebeelde poema en tot groot jolijt van de kinderen ook een klein speeltuintje. Met enige verbeelding kan je in de vorm van het Titicaca meer immers een poema herkennen. Er is ook een andere mirador “Condor Hill” (Kuntur Wasi), vanwaar je ook het Titicaca meer en Puno kan overzien. De mevrouw van het hotel vond die echter niet zo veilig, omdat die wat afgelegen zou zijn … Condor Hill ligt echter dichter bij het centrum en kan je ook al wandelend bereiken. Wij kozen dus voor “Puma Uta”. Op terugweg zet de taxichauffeur ons af bij “Plaza Vea”, een grote en moderne supermarkt. Uitstap: 30 sol (heen en terug + half uur wachten) Uros – Isla Amantiani en Isla Taquile In het busstation zijn een aantal “reisagentschappen” en wij krijgen er reeds een voorstel voor de excursie. In het hoogseizoen zou dit 140 sol/p.p. kosten. De prijs start echter op 110 sol/p.p. om in verschillende tussenstappen “voor onze familie” tot 80 sol/p.p. te zakken. Van het busstation doet onze taxichauffeur (die ruim de pensioenleeftijd overschrijdt) een omwegje naar de haven. Hier kan je rechtstreeks de tours bij de kapiteins bezoeken, die zelf op het eiland wonen. Wij komen er echter in een vreemde situatie terecht. Enkele, naar alcohol ruikende mannen, komen direct naar ons toegestapt, om excursies te verkopen. Het is er een beetje chaotisch, ik word omringd en wij blazen snel de aftocht. In het toeristische centrum bekom ik dan toch de prijs van 80 sol/p.p. (met bovendien een middagmaal in Taquile inbegrepen). Ook een vreemd scenario, want de verkoopster van het eerste agentschap mag maximaal tot 85 sol/p.p. zakken. Daarom brengt zij mij bij het agentschap van een vriendin, waar zij de prijs wel tot 80 sol/p.p. kan aanbieden, omdat zij daar de excursies “in het groot” aankopen. Bij dit agentschap krijgt de verkoopster dan wel een propina (fooi), terwijl dat in haar eigen agentschap niet het geval zou zijn… Uros De hotelmevrouw raadt ons aan om extra water mee te nemen naar het eiland, omdat het daar duur is. Het blijkt een goede tip te zijn!! 😊 Om 7:45 worden wij in het hotel met een minibusje afgehaald. Wij pikken nog een ander (Franstalig Belgisch) groepje op en vandaar rijden wij door het drukke centrum naar de haven, waar de boot en de gids ons opwacht. Het is uiteindelijk voorbij 8:30 als wij richting de drijvende “Uros”-eilanden varen. Alhoewel het gebeuren heel toeristisch is, blijft het een indrukwekkend fenomeen. Families wonen er op rieten eilanden. De vrouwen en kinderen ontvangen de toeristen met zang en artesania en met een rondleiding in hun “één-kamer”-huisje. De gids vertelt hoe zij het eiland bouwen en onderhouden. Er wonen maximaal een achttal families op zo´n eilandje. Wij maken er kennis met de bewoners en een 17-jarig meisje toont haar rieten één-kamer-huisje. Daarna nodigt zij ons uit om zelfgemaakte artisanale producten te kopen. Daarna wordt er door de gids sterk op aangedrongen om met een rieten vaartuig naar het tweede eiland te varen. Dit is niet inbegrepen in de prijs, kost 10 sol/p.p. en zou een twintigtal minuutjes duren. Een vijftal medereizigers gaat op het voorstel in en wij moeten verplicht een half uur wachten, vooraleer onze boot mag vertrekken … Vreemde situatie en een soort van toeristenval, die uiteindelijk wel bedoeld is om de inwoners financieel te ondersteunen …. Na een half uurtje wachten, komen wij nog steeds als eerste aan op het tweede eiland. Dit eilandje bevat enkel winkeltjes met artesania, toiletten en winkeltje met kleine versnaperingen en drankjes.
Isla Amantani Na een dikke 2 uur varen, komen wij aan in Isla Amantani. Samen met een groepje van vier worden wij afgezet aan de eerste aanlegsteiger. Hier wacht een oudere, autochtone dame ons op en begeleidt ons in snelwandeltempo de heuvel op. Iedereen raakt snel buiten adem en wij hebben het moeilijk om de dame over de bergpadjes te volgen. Wij verblijven in het huisje van deze familie en krijgen er middagmaal, avondmaal, overnachting en ontbijt (alles in de tour inbegrepen). Wij krijgen een kleine kamer, waar net één dubbel bed en twee enkele bedden inpassen. Douche of warm water is er niet. Wel elektriciteit, wat vroeger niet het geval was. Middag- en avondmaal bestaan uit een soep en daarna verschillende soorten aardappelen met wat rauwe groentjes en rijst. Vlees is er niet. Na het middagmaal brengen wij een bezoek aan “Pachatata” een heilige berg tot op .4.100 meter hoogte. Het kost enige moeite om boven te raken, omwille van de hoogte, maar het lukt iedereen. Langs het wandelpad worden voortdurend artesania te koop aangeboden. Ondertussen gaat de zon onder, zien wij een prachtig schouwspel van licht en wolken en wordt het ook heel erg koud. Wij keren terug in het donker en gelukkig zijn wij voorzien van hoofdlamp en smartphone-lamp. Aan de plaza worden wij opgewacht door de dochter (en ook mama) van de familie en omstreeks 19u30 krijgen wij het avondmaal. Wij zijn moe, moeten er morgen weer vroeg uit en beslissen om niet naar het avondfeest te gaan, zodat wij vroeg onder de veren kruipen. Voor het feest worden de toeristen verkleed in de traditionele kledij en worden er uitgenodigd om zelf te dansen op de muziek van een lokale groep. De autochtone bewoners dansen niet en kijken toe. Al bij al een bijzonder gebeuren dat ik vroeger al twee keer meemaakte … Vroeg opstaan en ontbijt alweer om 6u30, want om 8u00 vertrekt onze boot naar het volgende eiland, Taquile.
Isla Taquile Het is een uurtje varen en rond 9u00 komen wij aan op Isla Taquile. Wij bezoeken er een pre-Inca tempel, maar jammer genoeg is er geen tijd voor het bezoek aan het mooie centrum, met plaza en gebouwen (om op het dak te klimmen), vanwaar je mooie foto´s kan nemen. Er is enkel tijd voor een middagmaal met de groep in een afgezonderd huis/restaurant. Het middagmaal is bij ons wel inbegrepen in de excursie, bij andere medereizigers dan weer niet … Terug naar de aanlegsteiger en vandaar is het nog een drietal uur varen tot Puno. Daar wacht een minibus om ons naar het hotel te brengen, maar wij nemen een taxi naar “Plaza Vea” (een supermarkt) ((5 sol) Posada Don Giorgio In dit hotel krijgen wij een ruime kamer met één dubbel bed en 2 éénpersoonsbedden met eigen badkamer en veel dekens. Het internet is er wel behoorlijk zwak. Hotel: 140 sol/nacht (+ 5 sol/nacht voor een verwarmingstoestel; ontbijt inbegrepen) Van Puno (Peru) naar Copacabana (Bolivia)
Migratiekantoor Peru: 0 sol Migratiekantoor Bolivia: 0 Boliviano Radio-Taxi Posada Don Giorgio – Terminal: 7 sol (+1 sol om terminal binnen te rijden). Bus met gids, die begeleidt bij de grensovergang. Bus: 15 sol/p.p. (behoorlijk moderne bus – 3 à 4 uur) Taks terminal Puno: 1,5 sol/p.p. Belasting Copacabana: 2 Boliviano/p.p.
0 Reacties
|